Kartka z pamiętnika

Kartka z pamiętnika #1

I znowu nadszedł ten czas.

Czas powrotu do szkoły.. chociaż trochę minęło

Już wyczuwam te wszystkie godziny makijażu, które niczym maska ukryje moją smutną twarz.

I od płaczu zmęczone powieki.

Znowu długie bluzy,swetry by ukryć blizny na rękach.

To ciągłe udawanie kogoś kim nie jestem i udawanie, że jest okej jest męczące..

I tylko po to, by ludzie nie uważali Cię za wariatkę, by nauczyciele "troszcząc się o Ciebie", nie chcieli Cię wysłać do psychiatryka.

Nikt nie może wiedzieć o tym.

W wakacje było wszystko prostsze.

Nie musiałaś wychodzić do ludzi i się ich bać

Mogłaś leżeć w swoim łóżku i oglądać filmy,seriale i słuchać muzyki, a nawet płakać.

A teraz?..

Siedzisz na ławce w parku z papierosem w ręku.

W szkolę siedzisz w klasie

Wokół pełnych fałszywych ludzi którzy Cię i innych krzywdzą.

Te żmije już nawet do Ciebie dotarły.

Jesteś cholernie wrażliwa, a one umieją to wykorzystać przeciw Tobie.

Najgorsze jest to, że nikt Ci nie może pomóc

Nikt nie może stanąć w twojej obronie 

Jesteś sama

Czemu płaczesz?

Prawda niestety boli.

Przykro mi, ale nikt nie mówił, że będzie słodko i kolorowo.

No cóż przez słowa innych musisz się pogodzić, że jesteś nikim.

Ale chwila..

Ty już jesteś nikim

Byłaś i będziesz 

Wiem najlepiej, jak Cię zranić, jak przekroczyć granicę.

Wiesz dlaczego?

Bo jestem Tobą idiotko!

To nie ludzie.

To ty sama się zabijasz. Jak to "zabijasz" 

Nie wiesz o co mi chodzi?

Jestem w twojej głowie

Dalej nie rozumiesz? To powiedz jak to się stało, że przeszłaś przez barierki oddzielające park od krawędzi skarpy i skoczyłaś na dół?

//Dawid