(...)

Jak już mówiłem dokończę to pod noc.

Wspominałem już, że mam chore serce 

zawsze wiele pytań było co mi dolega 

mam silne duszności i nie mogę się denerwować ani stresować bo źle wpływa to na moje serce 

czasami dusi mnie tak bardzo i nie mogę normalnie oddychać ale to kwestia przyzwyczajania.

(...) Zastanawiało was kiedyś czy można przeczuć własną śmierć? Jeśli nawet nie to poruszę ten temat.

Byłem kilka razy z powodu mojego zdrowia z sercem. Zazwyczaj jak to szpital zostajesz na kilka tygodni i podają Ci leki. 

Przy jednej wizycie zostałem poinformowany o tym, że nie przeżyje długich lat, ponieważ moje serce może stanąć. Oczywiście jest na to leczenie ale jakoś nie czuje tego, że to potrzebuje. Chociaż czasami czuje się jakbym umierał to wciąż tu jestem. Nawet mam sny o tym i widzę swoją śmierć może to kolejny znak na coś? 

To jest kurwa tak wszystko pojebane, że się gubię. 

Wybaczcie, że tak skacze z tematami.

Ale jestem na tyle zaskoczony, że o tym pisze a chce wam wszystko opowiedzieć tylko nie potrafię w kolejności ale połapiecie się.

(...) Niedawno w sumie kilka dni temu licząc ten 

24.12.2018 miałem dziwny dzień.

Od prawie środku nocy wymiotowałem co najdziwniejsze, że to była krew. Nie było tego dużo, ale jednak zaniepokoiłem się bo od czego to mogło być. Nie powiedziałem tego nikomu z dorosłych bo się bałem. Zasnąłem i już rano zacząłem wymiotować ale normalnie. Dostałem wysokiej gorączki i prawie wciąż zasypiałem. 

Poszedłem oczywiście do lekarza.

(...)

Czego się boję? to chyba najbardziej zadawane pytanie było w moją stronę.

Prawie zawsze omijałem to pytanie bo nie chciałem odpowiadać. Czasami myślę, że niczego bo to co mam teraz to tak stracę. 

Ale jednak chodzi mi o te istotne rzeczy, czyli boję się utraty osób i brak zrozumienia co często tak jest. Innym się wydaje, że mnie rozumieją.

Ale ich słowa to tylko „on jest zagubiony i potrzebuje czasu” „przejdzie mu” „wymyśla pewnie” i coś typu innych. 

Tak naprawdę zakładam, że żadna osoba nie wie co ja odczuwam i czy łatwo mi pisać o tym?

Nie ale jakoś lżej mi bo też mogę się wygadać.

Może ktoś z was się do mnie odezwie.. chociaż boję się odpisywać zawsze.

Czego się jeszcze boję? Trochę śmierci chociaż jej chciałem tylko co będzie z moją duszą.

Też się boję, że stracę psa. Straciłem jednego w koszmarny sposób i tego co mam teraz bym nie chciał tak szybko stracić. 

To jest dziwne ale zawsze do niego rozmawiam on mnie jakby rozumie chociaż to szaleństwo.

Widzi i czuje jak jest mi źle, to stara być zawsze obok. Jest najlepszym prezentem jaki dostałem.

(...) też często czytam, że wszystko co robię jest dla „Fejmu, atencji” albo żeby zwrócić na siebie uwagę. Co o tym myślę? boli mnie to.. nie zaradzę temu i czasu nie cofnę, a pisze to bo mi jest lżej.

Może jakieś grono które miało zle o mnie zdanie trochę się to zmieni. Chociaż nie wiem nie liczę na nic. Za kilkanaście godzin wszyscy spędzimy wigilię z bliskimi. 

Nienawidzę obchodzić tego i nie chcę

nie czuję się z tym dobrze, że nie mogę spędzić tego z tymi co bym chciał. Chociaż dostałem tak dużo i się starają, to nie zastąpią mi rodziców.

Nie będzie lepiej i nie usiądę do stołu.

Chociaż wiem ich to boli, ale mnie bardziej.

Trochę zazdroszczę niektórym, bo mogą być blisko właśnie rodziców. Może to nie jest zawsze szczere, ale będziecie wspominać wszyscy te czasy, gdy wam zabraknie rodziców. 

Ja nawet nie pamiętam czy miałem normalna wigilie. Mniejsza.. życzę wesołych świąt! 

(...) Co bym chciał? chciałbym to chyba jasna odpowiedź cofnąć czas.

Co jeszcze oczekuje? Chyba.. móc w tym momencie odezwać się do osób, które zostawiłem bez słowa. Nie wiem czy przeczytają to.

Ale są cudowni! naprawdę poznałem świetnych przyjaciół, ale trochę ich się boje. Oni mi zaufali ale ja nie potrafię. Straciłem niedawno jeszcze jedną ważną osobę. Źle potraktowałem dwie osoby i wszystko mam na sumieniu.

Raniąc tamte dwie osoby zraniłem trzecią.

Wszystko poszło w taką kolejkę, że słowa które powiedziałem oni nie zapomną. 

Chciałbym się z nimi spotkać chociaż na minutę.

Zobaczyć jak to jest być blisko i podarować im uśmiech. Przytulić po prostu poczuć to.

Nie wiem czy to się kiedyś spełni, nawet gdybym bardzo chciał to ja się tak ich boję. 

Bałbym się spojrzeć im w oczy nie wiem dlaczego

chociaż udaje takiego odważnego. 

Pewnie przy nich bym się rozpłakał i nie powiedział słowa, bo nawet z nikim nie rozmawiałem przez telefon. Tylko dlatego, że się boje. Boję się rozmowy z nimi? to jest chore i wkurza mnie to od momentu śmierci. 

Oni mogą pomyśleć, że mi nie zależy. 

Chociaż często słyszałem od nich takie słowa, które nawet powodowały u mnie łzy.

Teraz też mam bo jednak są to wspomnienia.

Nie umiem nigdy pokazać jak mi zależy 

ale potrafiłbym oddać za nich życie.

Nasz kontakt jest coraz słabszy nawet nie wiedzą co się ze mną dzieje. Nie chce im mówić.

Wiecie dlaczego jeszcze są cudowni? 

Mimo akcji, które napotkali przeze mnie i moja głupotę. Czekali za mną i czuwali nawet do rana.

Mimo internetu jebanego. Potrafili czekać to jest dla mnie tak cudowne, że przez te łzy które mi lecą mam nawet lekki uśmiech. 

Martwili się i walczyli. 

Niestety kilka osób..z tego grona odeszło.

Czasami odzywamy się ale to nie jest to samo i pewnie nie będzie co bardzo mnie boli.

Modlę się by jeszcze to wróciło. 

(...) boicie się tego, że jak stajecie się podobno „ważni do kogoś” to jest to chwilowe?

Ja się wciąż tego boję cholernie 

Siedzę w tym necie i siedzę.

Oni niedługo zmienia szkole i pojawią się w ich życiu nowe osoby. Będą mieć mniej czasu.

Będę zajmować się realem i to pierdolnie.

Ja wtedy chyba nie wytrzymam już totalnie.

Ale dobrze porozmawiajmy co jeszcze BYŁO.

Gdy pisałem o osobie która mnie nękała 

wspominałem o zadaniach jest film pewny na internecie o przyjaciołach i naprawdę to jest podobne co napotkało nas. Jeśli chcecie możecie sobie obejrzeć nazywa się on „unfriended”.

Nie będę wam jaśniej mówił, tylko zaintersowanych poproszę o obejrzenie.

Nie opowiedziałem wam również szczegółowo co było jak zamieszkałem w Niemczech.

Więc początkowe dni wiadomo nie odzywałem się.

Nie jadłem tylko piłem. Wciąż siedziałem nad zeszytem i pisałem sobie pamiętnik.

Płakałem nocami, bo byłem w obcym domu.

Ciocia wciąż próbowała znaleźć ze mną język, ale nie chciałem. Jak mnie przytulali to ich odpychałem do dziś tak jest. Dlatego nie lubię się przytulać i się boje. 

Właśnie od nich dostałem psa i na początku odtrąciłem go, ale wciąż się zbliżał. 

Aż pokochałem tego psa. Co dalej? po właśnie pół roku zacząłem rozmawiać bardziej i się odzywać.

Teraz jest normalnie chociaż nie mówię jak się czuje. Często ich nie ma w domu trochę szkoda, ale dom jest mój. 

(...) w Niemczech przez wychodzenie z psem wyłączenie poznałem Natalię ona była też z Polski i tylko dlatego chciałem dalej się zapoznawać bo czuła pewnie to co ja bycie w obcym kraju.

Poznaliśmy się i było okej ale żałuje, że zerwałem z nią przyjaźń właśnie dla tej dziewczyny z która byłem przez internet rok. 

Natalia była niesamowita i pomagała mi. 

Zjebałem i czasu nie cofnę. Reszta znajomych to jest złe grono. Doskonale o tym wiem, ale nie chce zostać sam jak palec. Chociaż mogę wyjść i napić się z nimi. Czasami mogę porozmawiać ale Niemcy są strasznie inni niż my Polacy.

Dalej czas upływał i szczerze mówiąc nic ciekawego nie było, oprócz handlu narkotykami.

(...) właśnie narkotykami co spowodowało? I do czego oni się posunęli? I mnie wyciągnęli? 

(..........) napiszę w inny dzień. 

Dobranoc lub miłego dnia.